Możemy poszczycić się osiągnięciami, które dają nam pozycję jednego z najlepszych wydziałów o interdyscyplinarnym profilu inżynierii mechanicznej (mechanical engineering) w Polsce i na świecie. Jak dotąd wykształciliśmy tysiące absolwentów, z których wielu zajmuje wysokie stanowiska w przemyśle, szkolnictwie wyższym i administracji państwowej w wielu krajach, na wszystkich kontynentach.
Mariusz Blimel, Nauka i Biznes: Jaki jest to Wydział, gdyby miał Pan powiedzieć w paru słowach?
Prof. dr hab. inż. Edward Michlowicz, Prodziekan ds. Kształceniu Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki:
Wydziałów o profilu mechanicznym jest w Polsce ponad trzydzieści. Nasz Wydział w rankingu kategoryzacji z 2013 roku Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego został uznany za najlepszy w kraju (okres 2013-2016). To osiągnięcie głównie za potencjał naukowy oraz za działalność naukowo–badawczą. Podobnie wysoko jesteśmy oceniani w obszarze kształcenia. Kierunek Mechanika i budowa maszyn jest od 3 lat najlepszym w Polsce, w prestiżowym rankingu Perspektyw (2014, 2015, 2016), a ponadto w 2016 także Automatyka i robotyka oraz Mechatronika zostały uznane jako najlepsze wśród polskich uczelni.
M.B. To wspaniałe i niepodważalne osiągnięcie. Proszę rozwinąć wątek i powiedzieć, jakim jesteście Wydziałem?
E.M.: Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki jest jednym z najstarszych i największych na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Możemy poszczycić się osiągnięciami, które dają nam pozycję jednego z najlepszych wydziałów o interdyscyplinarnym profilu inżynierii mechanicznej (mechanical engineering) w Polsce i na świecie. Jak dotąd wykształciliśmy tysiące absolwentów, z których wielu zajmuje wysokie stanowiska w przemyśle, szkolnictwie wyższym i administracji państwowej w wielu krajach, na wszystkich kontynentach. Działalność dydaktyczną i badawczą opieramy nie tylko na blisko 65-letniej tradycji i doświadczeniu, ale także na nowatorskim i otwartym podejściu do coraz szybciej zmieniającej się rzeczywistości. Dlatego, wychodząc naprzeciw wyzwaniom współczesności, inwestujemy w nowoczesną aparaturę badawczą i laboratoria oraz modernizujemy proces kształcenia wzbogacając go w coraz więcej unikalnych specjalności (mi.in. inżynieria akustyczna, systemy inteligentne, ekoenergetyka, inżynieria biomedyczna. Nasza strategia w obszarze kształcenia bazuje na wysokiej jakości procesu kształcenia oraz na osiąganiu jak najlepszej pozycji absolwentów na rynku pracy.
M.B.: Od kiedy wydział nosi nazwę Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki?
E.M.: W 1992 roku, kiedy doszło do poszerzenia działalności naukowej i dydaktycznej Wydziału, zyskała nazwę obowiązującą do dziś – Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki. W kolejnym roku powrócono do struktury katedralnej istniejącej we wcześniejszych latach. W miejsce czterech instytutów utworzono więc dziewięć katedr i zakładów. Aktualnie strukturę wydziału tworzą: Katedra Maszyn Górniczych, Przeróbczych i Transportowych, Katedra Systemów Wytwarzania, Katedra Automatyzacji Procesów, Katedra Systemów Energetycznych i Urządzeń Ochrony Środowiska, Katedra Transportu Linowego, Katedra Mechaniki i Wibroakustyki, Katedra Robotyki i Mechatroniki, Katedra Wytrzymałości, Zmęczenia Materiałów i Konstrukcji oraz Katedra Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn. W kolejnych latach systematycznie wzrastała liczba studentów i pracowników naukowych na Wydziale. W przeciwieństwie do wielu wydziałów – nie mamy żadnych problemów z rekrutacją studentów. Każdego roku realizujemy coraz więcej projektów naukowych i naukowo−badawczych dla przemysłu. Rozwinęliśmy zaplecze dydaktyczno−laboratoryjne, w postaci modernizacji budynków, sal wykładowych i laboratoriów badawczych. Zadbaliśmy również o komputeryzację Wydziału, wyposażając go w sieć internetową oraz nowoczesne komputery. Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki należy do najlepszych w kraju i z łatwością może sprostać zagranicznej konkurencji i europejskim standardom w nauczaniu. Świadczą o tym, m. in.: znakomita kadra naukowo−dydaktyczna (ponad 230 nauczycieli akademickich); wysoka jakość prac naukowych, publikacji i patentów – 95 przyznanych w ostatnich 2 latach); odpowiednie zaplecze naukowo−dydaktyczne (3 pawilony i hala technologiczna z unikalnymi laboratoriami z aparaturą pomiarową – 85 laboratoriów dydaktycznych i badawczych) oraz nowoczesny system kształcenia, bazujący na Polskiej Ramie Kwalifikacji PRK.
O znaczeniu Wydziału dowodzi także duża liczba nadawanych stopni naukowych i zawodowych. Do chwili obecnej tytuł doktora habilitowanego uzyskało ponad 150 osób, a doktora nauk technicznych prawie 500. Nie należy również zapominać o tysiącach absolwentów z tytułem magistra inżyniera. Trafiają oni do pracy w większości branż i specjalności przemysłowych osiągając sukcesy zawodowe, dzięki nabytej podczas studiów wiedzy i kwalifikacjom. Ponadto, przykładem zasług i osiągnięć naukowo−dydaktycznych pracowników Wydziału są przyznane liczne odznaczenia państwowe i międzynarodowe, a także tytuły honorowe.
M.B.: Jakie wyzwania stoją przed Wydziałem w dzisiejszym hiperkonkurencyjnym świecie nauki?
E.M.: Członkostwo Polski w Unii Europejskiej, jak również wzrastająca konkurencyjność w globalnym świecie, stawiają przed naszym Wydziałem nowe wyzwania. Najważniejsze wydaje się nam w tej sytuacji przygotowanie młodych ludzi do pracy w warunkach coraz bardziej wymagających, nie tylko europejskich, rynków. Wydział może się poszczycić wysokospecjalistyczną kadrą pracowników, szeroką współpracą z renomowanymi ośrodkami dydaktycznymi w krajach Unii Europejskiej, Ameryki Środkowej, Ameryki Południowej i USA. Nasi studenci wyjeżdżają na stypendia do Niemiec, Francji Wielkiej Brytanii, ostatnio także Japonii, uzyskując – obok dyplomu AGH – dyplomy uczelni zagranicznych. Co niezwykle ważne posiadamy również rozległe kontakty w wielu branżach przemysłu, dzięki czemu przeprowadzamy projekty badawcze, wdrażamy innowacyjne systemy oraz opracowujemy patenty wykorzystywane przez szereg firm polskich i zagranicznych.
M.B.: Jak ocenia Pan przygotowanie absolwentów do pracy na współczesnym rynku?
E.M.: Na Wydziale Inżynierii Mechanicznej i Robotyki łączymy teorię z praktyką, aby nasi absolwenci umieli, podczas przyszłej kariery zawodowej, odpowiednio efektywnie wykorzystać nabytą podczas studiów wiedzę. Organizujemy warsztaty dla inżynierów, podczas których przedstawiciele renomowanych firm dzielą się swoimi spostrzeżeniami związanymi z problemami przejścia absolwenta z uczelni do innej, nowej organizacji. To pomaga obydwu stronom: pracodawcom i absolwentom. Wychodzimy także naprzeciw studentom anglojęzycznym, którzy mogą podjąć studia na mechatronice (mechatronic design), zarówno na pierwszym, jak i na drugim stopniu. Po kilku latach starań mamy szansę uzyskać dla tego kierunku, akredytację amerykańską prestiżowej organizacji ABET. Byłaby to pierwsza w Polsce akredytacja ABET.
Obecnie kształcimy studentów, m.in.: z Ukrainy, Ekwadoru, Autonomii Palestyńskiej, Libii i Indii. Ściśle współpracujemy z Illinois Institute of Technology w Chicago, z Uniwersytetem Clausthal w Niemczech, Uniwersytetem ICAM we Francji, czy Uniwersytetem Nottingham w Wielkiej Brytanii, ale także Technicznymi Uniwersytetami w Ostrawie i Iwano-Frankiwsku. Wszystko to sprawia, że studia na Wydziale Inżynierii Mechanicznej i Robotyki są furtką w dorosłe i samodzielne życie, a zarazem drogą do nierzadko wybitnej kariery zawodowej.
M.B.: Jak przebiega współpraca Wydziału z polskimi i zagranicznymi ośrodkami?
E.M.: Jest to szeroka współpraca z różnymi ośrodkami naukowo−dydaktycznymi i przemysłowymi w Polsce (m.in.: PAN, KOMAG, KGHM Polska Miedź S.A., DELPHI Automotive Systems, Valeo, Siemens, Mitsubishi Electric) i za granicą (m.in.: Clausthal University, ICAM (Nantes, Lille, Toulouse), University of Nottingham, Chicago State University, Uniwersytetem Technicznym w Ostravie), a ostatnio także Technicznym Uniwersytetem w Iwano-Frankiwsku. Dzięki temu organizowane są liczne kongresy, konferencje i sympozja naukowe. Pracownicy oraz studenci wyjeżdżają na stypendia zagraniczne oraz prowadzą szereg projektów, a współpracując z przemysłem wydają ekspertyzy na zalecenia klientów komercyjnych.
Podsumowując, warto wspomnieć, iż ponad 50−letnia tradycja oraz nowoczesność, otwarcie na postęp technologiczny i wysoka jakość kształcenia sprawiają, że studia na Wydziale Inżynierii Mechanicznej i Robotyki stanowią znakomitą inwestycję na przyszłość i ułatwiają start ku karierze w przemyśle, administracji państwowej lub pracy naukowej.
M.B.: Dziękuję za rozmowę i życzę sukcesów.
Dodatkowe informacje na temat historii Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki AGH
Początek funkcjonowania Wydziału datuje się na rok 1952, jednak idea jego utworzenia pojawiła się w Akademii znacznie wcześniej, bo już w 1922 roku, kiedy to prof. Jan Krauze skierował do Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego postulat utworzenia osobnego wydziału mechanicznego z dwoma oddziałami: konstrukcyjnym i mechanicznym. Następnie, w roku 1926, Ogólne Zebranie Profesorów Akademii wypowiedziało się za utworzeniem na uczelni Wydziału Mechanicznego lub Elektromechanicznego.
Szybki rozwój nauk mechanicznych nastąpił w Akademii Górniczo−Hutniczej po II Wojnie Światowej. 8 stycznia 1946 roku, na uczelni rozpoczęły działalność nowe wydziały, a wśród nich Wydział Elektromechaniczny, którego organizatorem i pierwszym dziekanem został prof. Jan Krauze. W skład Wydziału weszły zakłady: Maszynoznawstwa; Mechaniki Teoretycznej; Obróbki Mechanicznej Materiałów, Silników Cieplnych oraz Pomp i Wentylatorów. Wśród pracowników nie zabrakło również wybitnych uczonych reprezentujących dyscypliny mechaniczne m. in.: wspomnianego Jana Krauze, Wacława Olszaka, Witolda Biernawskiego, Stefana Ziemby i Kazimierza Szawłowskiego. Natomiast dla znakomitego uczonego – prof. Maksymiliana Tytusa Hubera – utworzono Zakład Wyższych Zagadnień Mechaniki. Ówcześni absolwenci Wydziału, w zależności od wybranego profilu kształcenia, otrzymywali tytuł magistra inżyniera mechanika lub magistra inżyniera elektryka.
W 1952 roku doszło do podziału Wydziału Elektromechanicznego na Wydział Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa oraz Wydział Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa, od którego zaczyna się właściwa historia naszego Wydziału. Pierwszym dziekanem został prof. Maksymilian Szawłowski. W skład nowego Wydziału weszły: Katedra i Zakład Maszyn Hutniczych (kierownik prof. Stanisław Zygmuntowicz), Katedra Maszyn i Urządzeń Górniczych z trzema zakładami (kierownik prof. Wacław Lesiecki), Katedra Maszynoznawstwa z dwoma zakładami (kierownik prof. Edmund Chromiński), Katedra i Zakład Mechaniki Technicznej (kierownik prof. Mieczysław Damasiewicz), Katedra i Zakład Technologii Mechanicznej (kierownik prof. Witold Biernawski), Katedra i Zakład Wytrzymałości Materiałów (kierownik prof. Aleksander Lisowski). Główną bazą dydaktyczną i naukową Wydziału został, oddany do użytku w 1953 roku, pawilon B−2 wraz z halą maszyn, a także przedwojenny budynek Laboratorium Maszynowego tzw. PKS. W pierwszym roku działalności na Wydziale Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa studiowały 403 osoby. Rok akademicki 1957/58 przyniósł szereg zmian organizacyjnych na uczelni. Wydział otrzymał nową nazwę – Maszyn Górniczych i Hutniczych, utworzono także nowe jednostki: Katedrę i Zakład Historii Techniki i Nauk Technicznych oraz Katedrę Maszyn Przeróbki Kopalin. Powstały także dwa punkty konsultacyjne: w Olkuszu i w Kielcach. Drugi z nich przemieniono potem w Wyższą Szkołę Inżynierską, a następnie w Politechnikę Świętokrzyską. W tym czasie wzrosła również liczba studentów na Wydziale Maszyn Górniczych i Hutniczych. W roku akademickim 1964/65 było ich już 1355 (w tym 471 na studiach zaocznych i wieczorowych). W 1965 roku Wydział uzyskał uprawnienia nadawania stopnia naukowego doktora habilitowanego w zakresie mechaniki i budowy maszyn. Rok 1969 przyniósł zmiany organizacyjne na wszystkich uczelniach w Polsce. Na Wydziale Maszyn Górniczych i Hutniczych w miejsce katedr powstały instytuty: Instytut Maszyn Górniczych, Przeróbczych i Automatyki (dyrektor prof. T. Kubiczek), Instytut Maszyn Hutniczych i Automatyki (dyrektor prof. J. Anioła), Instytut Podstaw Konstrukcji Maszyn (dyrektor doc. M. Warszyński). W 1974 roku na bazie Środowiskowego Laboratorium Drgań i Szumów (utworzonego w 1971 roku) oraz Zakładu Mechaniki Technicznej i Teorii Sterowania, powstał Instytut Mechaniki i Wibroakustyki. Od tego czasu prowadzono na Wydziale szeroką działalność naukowo−badawcza, a jego pracownicy osiągali bardzo dobre wyniki, co owocowało licznymi publikacjami w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych. Niezwykle satysfakcjonujące osiągnięcia uzyskiwano również w dydaktyce. Prowadzono studia dzienne, doktoranckie i podyplomowe oraz studia dla pracujących, które odbywały się stacjonarnie w Krakowie oraz w punktach konsultacyjnych w Olkuszu, Zgorzelcu, Chodzieży i Końskich. Poszczególne Instytuty organizowały także szereg konferencji i sympozjów naukowych, we współpracy z innymi ośrodkami w Polsce i za granicą.
Obecnie na Wydziale studiuje ok. 3 800 studentów na pięciu kierunkach kształcenia: automatyce i robotyce, inżynierii akustycznej, inżynierii mechanicznej i materiałowej, inżynierii mechatroniki oraz na mechanice i budowie maszyn. Na wydziale zatrudnionych jest ok. 300 pracowników, z tego 68 posiada stopień doktora habilitowanego. Wydział posiada uprawnienia do nadawania stopnia doktora habilitowanego w trzech dyscyplinach: automatyce i robotyce, budowie i eksploatacji maszyn oraz mechanice. W roku 2017 Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki będzie obchodził jubileusz 65 lat prowadzenia działalności dydaktycznej i naukowej.
